Stiekem zijn de meesten van jullie het met me eens dat
sociale media het aantrekkelijkst zijn in de tentamenweken. Toch vind ik persoonlijk klaag tweets en
posts waarin mensen uiten enorm druk te zijn voor school, maar zich niet kunnen
concentreren, erg zwakjes. Waarom post je dit? Is het de macht der gewoonte, te
posten wat je op dat moment bezighoudt, of is dit op zo’n moment meer een
schreeuw om aandacht en motivatie?
Voor mijn gevoel is het allemaal een beetje dubbel. Je hele
timeline is aan het studeren, wat bijna wel gelijk te stellen is aan soggen,
want wie leert er echt met facebook ernaast geopend? Je hoopt op likes, of op comments waarin je
succes wordt gewenst, of waarin medestudenten en klasgenoten hun eigen onmacht
over het komende tentamen aankaarten.
Op een vraag die je post komt eigenlijk binnen een paar
minuten een antwoord. Raar, want het is tentamenweek. Handig, want je weet wel
gelijk waar je aan toe bent. Maar een woord ben ik nog wel vergeten en dat is
volgens mij afleiding. Dankzij de ticker krijg je real-time updates van wat je
vrienden doen. Erg handig en leuk als je niets te doen hebt, enorme
aandachttrekker en tijdsverslinder als je alleen eventjes je facebook opende om
een vraag over het bepaalde tentamen te posten. Door de facebook messenger app
krijg je tevens pop-ups aan het dansen, en dat zorgt er al helemaal voor dat je
motivatie slechts onder het kopje prullenbak te vinden is.
Nu weet ik zelf ook wel dat ik alle voordelen van deze online
contacten wegschuif. De avonden voor de moeilijkste tentamens zijn vaak het
gezelligst, en na een vreselijke toets lucht het enorm op om al je frustratie
te uiten onder een status-update van iemand die met hetzelfde gevoel de
tentamenuurtjes doorworstelde. Het doet je diep in je hart heel erg goed als er
binnen een halfuur 28 comments op je status-update zijn gegeven, en als je een
halve seconde nadat je op ‘share’ hebt geklikt al ziet dat iemand het ‘liked’
krijg je het gevoel dat je ertoe doet. Al is dit het broertje van een
oud-collega. Ik bedoel maar.
Misschien moeten we weer terug naar de tijd dat alleen je
moeder je mocht storen tijdens het leren. Zij die trouw steeds weer
speciaal voor jou de trap opkomt met
koffie of thee met iets lekkers. En dan gewoon even zegt: ‘Ik weet dat je het
kunt, zet ‘em op,’ en terwijl ze wegloopt nog even waarderend een klopje op je
schouder geeft.
