Back to the basics

Stiekem zijn de meesten van jullie het met me eens dat sociale media het aantrekkelijkst zijn in de tentamenweken.  Toch vind ik persoonlijk klaag tweets en posts waarin mensen uiten enorm druk te zijn voor school, maar zich niet kunnen concentreren, erg zwakjes. Waarom post je dit? Is het de macht der gewoonte, te posten wat je op dat moment bezighoudt, of is dit op zo’n moment meer een schreeuw om aandacht en motivatie?

Voor mijn gevoel is het allemaal een beetje dubbel. Je hele timeline is aan het studeren, wat bijna wel gelijk te stellen is aan soggen, want wie leert er echt met facebook ernaast geopend?  Je hoopt op likes, of op comments waarin je succes wordt gewenst, of waarin medestudenten en klasgenoten hun eigen onmacht over het komende tentamen aankaarten.

Op een vraag die je post komt eigenlijk binnen een paar minuten een antwoord. Raar, want het is tentamenweek. Handig, want je weet wel gelijk waar je aan toe bent. Maar een woord ben ik nog wel vergeten en dat is volgens mij afleiding. Dankzij de ticker krijg je real-time updates van wat je vrienden doen. Erg handig en leuk als je niets te doen hebt, enorme aandachttrekker en tijdsverslinder als je alleen eventjes je facebook opende om een vraag over het bepaalde tentamen te posten. Door de facebook messenger app krijg je tevens pop-ups aan het dansen, en dat zorgt er al helemaal voor dat je motivatie slechts onder het kopje prullenbak te vinden is.

Nu weet ik zelf ook wel dat ik alle voordelen van deze online contacten wegschuif. De avonden voor de moeilijkste tentamens zijn vaak het gezelligst, en na een vreselijke toets lucht het enorm op om al je frustratie te uiten onder een status-update van iemand die met hetzelfde gevoel de tentamenuurtjes doorworstelde. Het doet je diep in je hart heel erg goed als er binnen een halfuur 28 comments op je status-update zijn gegeven, en als je een halve seconde nadat je op ‘share’ hebt geklikt al ziet dat iemand het ‘liked’ krijg je het gevoel dat je ertoe doet. Al is dit het broertje van een oud-collega. Ik bedoel maar.

Misschien moeten we weer terug naar de tijd dat alleen je moeder je mocht storen tijdens het leren. Zij die trouw steeds weer speciaal  voor jou de trap opkomt met koffie of thee met iets lekkers. En dan gewoon even zegt: ‘Ik weet dat je het kunt, zet ‘em op,’ en terwijl ze wegloopt nog even waarderend een klopje op je schouder geeft.