Daar zit je dan met je goeie gedrag. Wekenlang uitgekeken naar die 5 dagen vakantie. Plannen gemaakt. En dan moet je me wel goed begrijpen: plannen in de betekenis van leuke dingen doen. Want van dat andere plannen, daar heb ik na bijna 6 jaar middelbare nog maar weinig kaas van gegeten. Ik hoor het mijn vader nog zeggen. Als klein meisje uit groep 8 had ik een intake om toegelaten te kunnen worden op de tweetalige variant van het vwo. En mijn ouders moesten mee. Ik beeld me in dat op de voorgaande vergadering was doorgesproken dat kinderen zich beter op hun gemak voelen in bijzijn van hun ouders. In mijn geval was het melodramatisch. Daar zit je als 12-jarige bij de directeur, en de enigen die praten zijn die beste man en mijn papa en mama. ‘Ja, ze vindt het erg moeilijk om tijd vrij te maken voor haar huiswerk’ en mijn moeder vult nog maar een keer aan dat ‘ze veel te veel leuke dingen wil doen, en zich nooit druk maakt om haar toekomst.’ En toen kwam die uitspraak dus waar ik wel een rechtszaak mee aan zou willen gaan. ‘We zullen in de eerste jaren erg veel aandacht besteden aan het leren plannen, want heel veel leerlingen hebben te kampen met dit probleem'
De jaren vliegen voorbij.
Ongeveer 6 jaar later zit er een iets groter geworden meisje aan haar bureau. Ze heeft inmiddels een laptop, en typt er lustig op los. Niets mis mee als je er zomaar een blik op slaat. Maar dan valt je oog op de chaos om haar heen. Opengeslagen schoolboeken, naslagwerken en etenswaar. Maar eigenlijk is het enige in dit tafereel dat alles duidelijk maakt, de 2 vierkante centimeters rechts onderin het beeldscherm: 02.54. Deadline was beetje laat doorgedrongen.
Annet, je hebt weer jammerlijk gefaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten