Het was deze middag, zo rond een uur of 2. Ik fietste met een (voor mij nog onbekende) mede-Nunspeter naar huis, en ik probeerde haar een beetje te leren kennen. Vroeg haar vanalles, en vertelde over mezelf. Op een gegeven moment kwam daar opeens die uitroep: 'Wat práát je veel!' En je zult het geloven of niet, ik wist niet wat ik hoorde. Ik deed gewoon wat ik dacht te moeten doen, contact maken en houden met een nieuweling op de Fruytier in Apeldoorn. Blijkt dit opeens niet te worden gewaardeerd. Daar zat ik dan. Met een mond vol tanden, zonder ook nog maar iets te durven zeggen. Ik hield het een halve minuut vol. Moest eigenlijk bijna lachen, omdat het zo gek voor me was om niets te zeggen. Het leek wel onbeleefd! Iets in mijn hoofd zegt steeds dat er contact moet blijven. Als er ook maar iets is waar ik een hekel aan heb, zijn het de gespannen stiltes die zo af en toe vallen in een gesprek. Op het moment dat ze zei zich te ergeren aan mij, ging er bij mij een lampje branden. Ik kan genieten van de stilte en rust om me heen terwijl ik praat. Anderen willen het compleet stil. Ik heb er zeker iets van geleerd. Ik ga proberen me in te houden. Misschien vindt iedereen het wel maar durft niemand het me te vertellen. Ik ben in ieder geval dankbaar voor het feit dat ze mijn ogen heeft geopend. Ik ga proberen mijn tong te bedwingen.
En de veelheid aan woorden die dan nog overschieten, en ik ook niet kwijt kan op msn, die drop ik gewoon hier. Problem solved. Nu nog mijn brein bijsleutelen. Als het lukt, meld ik het je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten