Ik ben over op Wordpress!

Aiii, heel erg dat ik niet door heb gegeven hier dat ik een nieuwe blog heb!
Ik blog momenteel op http://sociannet.wordpress.com/, waar je meer van me zult horen dat op deze blogspot.
Hoop je daar te zien!

Veel leesplezier,
Annet

Asociaal

Over 2 weken stop ik met sociaal zijn. Of in ieder geval met virtueel sociaal doen. In real life gaan mijn contacten hopelijk gewoon door. Misschien verdriedubbelt dat zich wel. Al is dat natuurlijk een gokje, want ik kan niet in de toekomst kijken en ken geen andere gestoorde die wel eens 3 maanden off is geweest. Trouwens, helemaal analoog ga ik niet. Omdat ik mijn frustratie, bijzondere anekdotes en ideeën nu niet meer tegen Jan en alleman op Twitter en Facebook kwijt kan, ga ik een poging doen tot bloggen. Dit wordt nog wel even een strijd want mijn laptop en smartphone zijn verbannen, dus mijn blogs zal ik in eerste instantie schrijven met pen op papier; tot er ergens een computer vrij is. -hoezo vroeger was alles beter?-

Op dit moment ben ik bang dat ik die 3 maanden nooit ga overbruggen. Facebook is echt een verslaving van mij, waar ik mezelf ben en heerlijk contacten onderhoud met enorm veel verschillende mensen. Op de een of andere manier voelt het slecht om deze mensen los te laten, niet meer te zien wie jarig is of de status van iemand die een tentamen heeft gehaald te liken. Doe je nog wel mee als je geen Facebook hebt? Ga ik in een huge sociaal isolement raken; met een minderwaardigheidscomplex van hier tot Tokio..? 

Back to the basics

Stiekem zijn de meesten van jullie het met me eens dat sociale media het aantrekkelijkst zijn in de tentamenweken.  Toch vind ik persoonlijk klaag tweets en posts waarin mensen uiten enorm druk te zijn voor school, maar zich niet kunnen concentreren, erg zwakjes. Waarom post je dit? Is het de macht der gewoonte, te posten wat je op dat moment bezighoudt, of is dit op zo’n moment meer een schreeuw om aandacht en motivatie?

Voor mijn gevoel is het allemaal een beetje dubbel. Je hele timeline is aan het studeren, wat bijna wel gelijk te stellen is aan soggen, want wie leert er echt met facebook ernaast geopend?  Je hoopt op likes, of op comments waarin je succes wordt gewenst, of waarin medestudenten en klasgenoten hun eigen onmacht over het komende tentamen aankaarten.

Op een vraag die je post komt eigenlijk binnen een paar minuten een antwoord. Raar, want het is tentamenweek. Handig, want je weet wel gelijk waar je aan toe bent. Maar een woord ben ik nog wel vergeten en dat is volgens mij afleiding. Dankzij de ticker krijg je real-time updates van wat je vrienden doen. Erg handig en leuk als je niets te doen hebt, enorme aandachttrekker en tijdsverslinder als je alleen eventjes je facebook opende om een vraag over het bepaalde tentamen te posten. Door de facebook messenger app krijg je tevens pop-ups aan het dansen, en dat zorgt er al helemaal voor dat je motivatie slechts onder het kopje prullenbak te vinden is.

Nu weet ik zelf ook wel dat ik alle voordelen van deze online contacten wegschuif. De avonden voor de moeilijkste tentamens zijn vaak het gezelligst, en na een vreselijke toets lucht het enorm op om al je frustratie te uiten onder een status-update van iemand die met hetzelfde gevoel de tentamenuurtjes doorworstelde. Het doet je diep in je hart heel erg goed als er binnen een halfuur 28 comments op je status-update zijn gegeven, en als je een halve seconde nadat je op ‘share’ hebt geklikt al ziet dat iemand het ‘liked’ krijg je het gevoel dat je ertoe doet. Al is dit het broertje van een oud-collega. Ik bedoel maar.

Misschien moeten we weer terug naar de tijd dat alleen je moeder je mocht storen tijdens het leren. Zij die trouw steeds weer speciaal  voor jou de trap opkomt met koffie of thee met iets lekkers. En dan gewoon even zegt: ‘Ik weet dat je het kunt, zet ‘em op,’ en terwijl ze wegloopt nog even waarderend een klopje op je schouder geeft. 

Stuck in reverse....

Daar zit je dan met je goeie gedrag. Wekenlang uitgekeken naar die 5 dagen vakantie. Plannen gemaakt. En dan moet je me wel goed begrijpen:  plannen in de betekenis van leuke dingen doen. Want van dat andere plannen, daar heb ik na bijna 6 jaar middelbare nog maar weinig kaas van gegeten. Ik hoor het mijn vader nog zeggen. Als klein meisje uit groep 8 had ik een intake om toegelaten te kunnen worden op de tweetalige variant van het vwo. En mijn ouders moesten mee. Ik beeld me in dat op de voorgaande vergadering was doorgesproken dat kinderen zich beter op hun gemak voelen in bijzijn van hun ouders. In mijn geval was het melodramatisch. Daar zit je als 12-jarige bij de directeur, en de enigen die praten zijn die beste man en mijn papa en mama. ‘Ja, ze vindt het erg moeilijk om tijd vrij te maken voor haar huiswerk’  en mijn moeder vult nog maar een keer aan dat ‘ze veel te veel leuke dingen wil doen, en zich nooit druk maakt om haar toekomst.’ En toen kwam die uitspraak dus waar ik wel een rechtszaak mee aan zou willen gaan. ‘We zullen in de eerste jaren erg veel aandacht besteden aan het leren plannen, want heel veel leerlingen hebben te kampen met dit probleem'

De jaren vliegen voorbij.

Ongeveer 6 jaar later zit er een iets groter geworden meisje aan haar bureau. Ze heeft inmiddels een laptop, en typt er lustig op los. Niets mis mee als je er zomaar een blik op slaat. Maar dan valt je oog op de chaos om haar heen. Opengeslagen schoolboeken, naslagwerken en etenswaar. Maar eigenlijk is het enige in dit tafereel dat alles duidelijk maakt, de 2 vierkante centimeters rechts onderin het beeldscherm: 02.54. Deadline was beetje laat doorgedrongen. 

Annet, je hebt weer jammerlijk gefaald.

the making of... why?

Het was deze middag, zo rond een uur of 2. Ik fietste met een (voor mij nog onbekende) mede-Nunspeter naar huis, en ik probeerde haar een beetje te leren kennen. Vroeg haar vanalles, en vertelde over mezelf. Op een gegeven moment kwam daar opeens die uitroep: 'Wat práát je veel!'  En je zult het geloven of niet, ik wist niet wat ik hoorde. Ik deed gewoon wat ik dacht te moeten doen, contact maken en houden met een nieuweling op de Fruytier in Apeldoorn. Blijkt dit opeens niet te worden gewaardeerd. Daar zat ik dan. Met een mond vol tanden, zonder ook nog maar iets te durven zeggen. Ik hield het een halve minuut vol. Moest eigenlijk bijna lachen, omdat het zo gek voor me was om niets te zeggen. Het leek wel onbeleefd! Iets in mijn hoofd zegt steeds dat er contact moet blijven. Als er ook maar iets is waar ik een hekel aan heb, zijn het de gespannen stiltes die zo af en toe vallen in een gesprek. Op het moment dat ze zei zich te ergeren aan mij, ging er bij mij een lampje branden. Ik kan genieten van de stilte en rust om me heen terwijl ik praat. Anderen willen het compleet stil. Ik heb er zeker iets van geleerd. Ik ga proberen me in te houden. Misschien vindt iedereen het wel maar durft niemand het me te vertellen. Ik ben in ieder geval dankbaar voor het feit dat ze mijn ogen heeft geopend. Ik ga proberen mijn tong te bedwingen.

En de veelheid aan woorden die dan nog overschieten, en ik ook niet kwijt kan op msn, die drop ik gewoon hier. Problem solved. Nu nog mijn brein bijsleutelen. Als het lukt, meld ik het je.